நிஜங்களை செரித்தபடி

நேரத்தை ஏமாற்றியபடி

கழிந்த பொழுதுகளை

சுமந்த நாட்களால் நிரம்பி

கொதிக்கிறது மனம்

இரவுகளை எதிர்த்து

சண்டையிட ஆயத்ததுடன்

கடக்கிறேன் எனது வாசலை

தொலைக்காட்சி இறைக்கும்

பிம்பங்களுக்குள் கரைந்து

எனது பிம்பத்தை ஸ்தாபிக்க

அலறும் எனது குரல் மெளனமாய் கடக்கிறது

நிஜங்களை செரித்தபடி

தொடர்பவனாய்

ஏதொ தொடர்பால்
தொடர்பறுந்த வாழ்க்கையை
தொடரமால் தொட்டுச்செல்கிறது
கிழித்து எறியப்பட்ட தேதித்தாள்

கருவறைக்கும் எனக்குமான தொடர்பே
தொடர்பின் உச்சமாய் இன்னொரு
கருவறையை நிரப்புகிறேன்

என் கையில் த‌வ‌ழும் சிசுவின்
க‌ருவ‌றை வாசனை
மீட்டுச்செல்கிற‌து என‌து
தொட‌ர்ப‌றுந்த‌ வீணையை

தொடர்புகள் மட்டுமே
முடிவின் முகமாய்

முடிவின் நிட்சியாய்
புதுப்புது தொடர்புகள்
பூத்துக்கொண்டே வாடுகிறது
இருப்பினும்
தொடர்ந்து செல்கிறேன்
தொடர்பவனாய்

சிதைவின் குரல்

பெரும்பிரலள‌யம் என்னுள்

நாளைக்கான பிம்பங்கள்

விடாமல் துரத்துகின்றன‌

வெகுதுராம் வந்துவிட்டேன்

கடப்பதற்கான பாதைகள்

அத்தனையும் ஒவ்வொன்றாய்

சிதைத்துக்கொண்டு

சிதைவுகளையும் சேர்ந்தே

சுமந்துகொண்டு எனக்கான‌

ஆணியை ஏந்தியபடி

சிலுவையில் ஏறி

பெருங்குரலேடுத்து கத்துகிறேன்

எனது செவிச்சிறைக்குள்

இத்தனை நாள் புகாத‌

அத்தனைகுரல்களும் அந்தப்பெருங்குரலில்

மோதித்தெறிக்கின்றன…

வெறுமை நிறைந்த அந்த வெளியில்

எனது ஒற்றைக்குரல் மட்டும்

காற்றின் போக்கை மறுதலித்து

ஓங்கி அழைக்கிறது என்னை

சிலுவையில் அறையப்போகிறவனை

பதில்களே போதும் என‌

பதில்களுக்கான கேள்விகள்

எழும் போது

எனக்கான அடையாளத்தை

கேள்விக்குள் பதுக்கி

தூக்கி எறிகிறேன்

அடையாளத்தின் ஆடைகளை

அம்மணமாய் பார்க்கும் போது

அவசரமாய் ஆடைகள் தேடி

அடையாளத்தை துறக்கிறேன்

இருளில் உலாவும்

ஆடைகளோ மோதித்தெறித்து

பெருங்குரலேடுத்து கத்துகின்றன‌

பதில்களே போதும் என‌

பதில்களோ மௌனச்சிரிப்புடன்
தனதாக்கிக் கொள்கிறது
எனக்கான ஆடைகளை

பதினென் பருவங்களின் பேய்கள்

இரவு முழுவதும்
சூழ்ந்த பிணவாடையில்
எனது கனவில் வந்த பேய்கூட
முகம் சிதைந்த நிலையில்

அம்மா சொன்ன மோகினிக்கதை
மோகினியை பார்க்க விரும்பிய
பதினென் பருவங்களின் பேய்கள்
ஏனோ இப்போது வருவதேயில்லை

அய்யனார் கோயில் பூசாரியோ
தனது உடுக்கையை நித்தம் தடவி
குதிரைக்கனவில் பேய்களை தேடி அலைகிறார்

அய்யனோரோ மண் குதிரை
புடைசூழ வெறித்துப்பார்கிறார்
ஆள் வருகையற்ற வீதிகளை

அவள் உதடுகள் விடாமல் துடிக்கிறது

குண்டென பரிசோதிக்கப்பட்ட
அவளின் மார்பகத்தில்
பால் சுரப்பை விடாது தேடுகிறது
முகம் சிதைந்த குழந்தை

அதன் வீறிடும் சபததில்
அவளின் கண்ணீர் உதிர்க்கும்
கதைகளை கதைக்க
அவள் உதடுகள் விடாமல் துடிக்கிறது

தன் உடலின் மேல் எழுதப்பட்ட
அத்தனை கதைகளையும்
தன்னுள் கதைத்து தொடர்ந்து ஓடுகிறாள்
காகம் கருகிக்கிடக்கும்
முட்கம்பிகள் வரை

முட்கம்பிகளின் தூரே தெரியும்
மஞ்சள் கறை படிந்த குளக்கரையை
நோக்கி அத்தனை ஆடைகளை
களைந்து அம்மணமாய் நிற்கிறாள்
அத்தனை அரசியலையும்
தன்னுள் சுமந்து

மலம் கழிக்கஇரவை நோக்கிகாத்திருந்தேன்

குவிக்கப்பட்ட பிணங்களின்
மத்தியில் பிரிக்கப்பட்டன
உனக்கான தேசமும் எனக்கான மானமும்

முட்கம்பிகளின் தூரே தெரியும்
ஒற்றைப்பனை நோக்கிய
எனது பயணத்தை நாள் தோறும்
ஒத்திகை பார்க்கிறேன்

அரசியல் தீர்வு என்று
அலரும் எனது வானொலி சப்தம்
துடித்தலரும் சிறுமியின் குரலில்
கதறி அணைந்தது

துர்நாற்றம் வீசும் வீதிகளில்
எனக்கான பேரத்தை யார் யாரோ
பேசுகையில் நான் மலம் கழிக்க

இரவை நோக்கி காத்திருந்தேன்